Statystycznie w Polsce połowa kobiet i 40% mężczyzn ma objawy przewlekłej niewydolności żylnej. Najbardziej typowymi pacjentami z przewlekłą niewydolnością żylną są osoby obciążone chorobą żylakową oraz te, które w przeszłości przebyły epizod zakrzepicy żył głębokich.
Na początku choroby pacjent z przewlekłą niewydolnością żylną może zaobserwować u siebie scieńczenie skóry, która staje się napięta, błyszcząca, a niekiedy łuszcząca się. Z czasem skóra staje się ciemniejsza, coraz bardziej widoczne są poszerzone naczynia żylne (żylaki) oraz drobne naczynka (teleangiektazje). W następnym etapie takie problemy z naczyniami żylnymi mogą skutkować powstawaniem przewlekłych owrzodzeń, które są szczególnie częste w krajach rozwiniętych, gdzie dominuje siedzący tryb życia.
Zarówno choroba żylakowa i przewlekła niewydolność żylna będąca następstwem zakrzepicy żylnej to schorzenia, które można skutecznie leczyć. Podstawą leczenia jest kompresjoterapia i elewacja kończyn, które pomagają zniwelować nie tylko dolegliwości związane z zastojem żylnym w kończynach dolnych, ale także spowolnić rozwój choroby.
Istotnym skokiem rozwojowym w chirurgii chorób żył stało się wprowadzenie do leczenia skleroterapii i małoinwazyjnych metod operacyjnych, dzięki którym możemy zmniejszyć ryzyko powstania owrzodzeń żylnych w przyszłości.